Foto: Rob en Rene de Kievit Verhuizingen
Ze is klein van stuk en
groot in daden. Mini-Me resideert pas kortstondig in het 'bejaardencentrum' en heeft zo
haar bedenkingen over het zorghotel voor ouderen waar ze naar haar mening onnodig en veel te jong is
gedropt. Meer dan eens pakt ze het telefoonboek ter hand en belt eigenhandig
een verhuisbedrijf. Bij het voorrijden van de verhuiswagen, zijn vervoerder
en locatiemanager overrompelt: wat een ondernemingslust! Bij een volgende overbodige order zal de vervoeder het wellicht minder sportief opnemen. De hoogste tijd om maatregelen te
treffen. Verhuisbedrijven in de regio worden ingelicht en Mini-Me komt op de zwarte
lijst, als die al bestaat.
Een geparkeerde truck
ontneemt het zicht op straat. In het Zorghuis is operatie
vloerbedekking aan de gang. De bewoners verorberen het
middagmaal in de inpandige kapel, vlijtige tapijtleggers zitten in de
eetzaal op hun knieën. Vooraf vreesden de verzorgsters voor een tumultueuze impact. Het smikkelend gros vindt het: 'Weer eens wat anders.' Mini-me,
intussen volledig geacclimatiseerd en happy met haar verblijf gedraagt zich opvallend onopvallend. Koekeloerende onschuldige grote ogen: zij had echt niemand besteld.
Gemiddeld duurt het zes
weken voordat een persoon is ingeburgerd. De verhuisdozen zijn retour en Mini-Me is goed gewend. Ze is zelfs zo thuis dat ze vrijelijk haar collectie vergeelde
foto's ontsluit voor een ieder die belangstelling in het dichte album op haar rollator toont. In het kantoor aan de voorkant buigt de leiding zich over
de toekomst. Sissende remmen en de zware schok van een tot stilstand komende transportwagen.
‘Och god, het zal toch
niet?’ Déjà-vu. De directeur veert op en ziet de rode rental van Bo-Rent: ‘Ik dacht
even …’